Het is om gek van te worden, ik wil vooruit maar het lukt niet! Ik werkte na mijn Zwangerschapsverlof weer heerlijk in de avonduren in een Zorginstelling. Er was niets aan de hand totdat we een Covid-19 uitbraak kregen op het werk. Bewoners en personeel vele werden besmet door het Covid-19 virus. Zo werd ook ik ziek op 30 oktober het begon met wat verkoudheidsklachten en koorts. Op 31 Oktober liet ik me testen. Was totaal niet verbaasd dat ik Covid-19 had. Op dat moment werd ik met de dag zieker. De Benauwdheid nam toe , had overal spierpijn, heel de dag hoofdpijn , sliep het liefst heel de dag, smaak en reukverlies en het ergste was mijn krachtverlies. Deze laatste kwaal daar kamp ik nog steeds mee en tja mijn conditie is ook nog niet wat het was.
We zaten drie hele weken in quarantaine (ondertussen was mijn man ook positief getest) en verwachten zelfs dat ons jongste het ook heeft gehad. (de andere kinderen mogelijk ook maar die hadden geen klachten). Na drie weken merkten we pas dat het met kleine stapjes beter ging en mochten we van de GGD weer terug naar buiten. Daar begon de weg naar het lange herstel.
Ferry knapte vlot op en ging weer terug aan het werk. Dit ging gelukkig goed buiten dat hij af en toe nog eens flink benauwd kan zijn en veel en vaak moe is.
Daarin tegen liep het herstel van mij minder soepel. Bleef de eerste aantal weken nog flink hoesten had last van mijn longen en kon echt helemaal niets met mijn handen. Mijn handen waren pijnlijk en had de kracht niet eens op een beker of bord vast te pakken. Ik was steeds doodsbang om Boaz te laten vallen dus die lag zowat hele dagen in de box. De korte transfers van box naar bank tilde ik hem vol onzekerheid met mijn armen. Zo tobde ik maar heen. Begin December ben ik naar de Huisarts gegaan met de klachten die ik nog had. De Huisarts verwees me door naar de fysiotherapeut. Mijn longfunctie / pijn moest ik ook goed in de gaten houden anders kreeg ik daar ook een verwijzing voor.
Eenmaal gestart met Fysio merkten we dat het niet niets was. Door alle onbekendheid kunnen ze zelfs geen indicatie geven over je herstel. Heb me nog nooit zo bang en machteloos gevoelt door de angst van onwetendheid. Ik merk nu nog steeds dat iedereen te weinig weet van wat Covid-19 virus met je doet en het herstel ervan. Ik deed netjes mijn oefeningen maar had niet het idee dat het wat hielp. Op en neer naar school lopen was alsof ik een marathon had gelopen (het kwam voor ons wel goed uit dat toen de kinderen thuisonderwijs hadden). Zo hielpen de meiden me erg goed met de zorg van Boaz en wat kleine taakjes in het huishouden.
Eind Januari moest ik de kinderen wel weer zelf naar school gaan brengen het koste veel kracht en moeite maar het lukte. Mijn longen en conditie gingen wel de betere kant op, maar mijn handen niet. Ondertussen hebben we bijna geen glazen servies meer over en zijn we zolang maar overgegaan op plastic servies. Nee niet voor de kinderen maar voor mezelf. Bleef met regelmaat naar de Fysio gaan, het ging met hele kleine stapjes vooruit.
In de maanden Februari tot en met mei ging het nog niet veel beter met mijn handen en krachtverlies. Nou moet ik zeggen dat ik therapie met regelmaat heb moeten afzeggen. Steeds was er weer een kind thuis met verkoudheidsklachten. Waren de kinderen allen gezond dan zat een van de kinderen wel in quarantaine door een uitbraak op school. Het werd Psychisch ook erg zwaar voornamelijk omdat ik me niet kon focussen op mijn herstel. Steeds weer die afspraken moeten verzetten door quarantaine , verkoudheid of koorts. Ik kwam geen steek vooruit met mijn herstel.
Vanaf na de meivakantie moet ik zeggen dat het qua covid-19 op school en verkoudheden wat beter gaat en dat ik weer kan starten aan verder herstel.
Hoe is de situatie nu?
Momenteel gaan het nog steeds niet best. Ik heb mijn redelijke dagen dan doe ik het een en ander in huis. Maar dagelijks heb ik nog veel pijn aan mijn handen en kracht is nog ver te zoeken. Maar yes ik kan weer tafel op dekken zonder wat te laten vallen. Een potje openen of lange stukken typen/ langere stukken editen lukt me nog niet. Dit stuk heb ik ook in 3 weken geschreven niet omdat ik niet wist wat ik wilde schrijven maar gewoonweg door de pijn. Het nadeel is dat je van buiten niet ziet hoeveel pijn iemand kan hebben of ze niet zien hoeveel frustratie je mee draagt als iets simpels niet lukt.
We zijn nu nog volop bezig aan het herstel en mede door nog eens een enkelband die gescheurd is vind ik het lastig alle ballen hoog te houden.
Het liefst zou ik zo snel mogelijk mijn oude leven weer oppakken. De lieve leuke gezellige moeder met de volle energie die er overdag voor de kinderen is en in de avond een paar uurtjes kan werken. En dan daarbij met alle passie en energie ons bestaan kan laten zien door middel van het sociaal media blog en vlog.
Lieve trouwe volgers neem het me niet kwalijk dat het even niet gaat. Ik blijf hopen , vechten en werken op een goed herstel. Ik word die weer die leuke lieve (vol energie) mama!! Ik weet het zeker!! Het kost alleen wat tijd! We gaan er zeker komen dat beloof ik jullie.
Hebben jullie Covid-19 gehad en zijn jullie er goed van hersteld of hebben jullie ook restklachten? Ben heel erg benieuwd of anderen wel de oude zijn geworden na het virus. Laat je reactie achter onder deze blog.
Veel Liefs ,
Denise
Reactie plaatsen
Reacties
Jeetje, wat een verhaal.
Zelf heb ik 2x corona gehad. De eerste keer nauwelijks klachten. De 2e keer wel heel erg ziek geweest en dat terwijl ik gevaccineerd ben. Nicky ook corona gehad, opgelopen via zijn werk. Hij is echt heel erg ziek geweest, randje van opname. Gelukkig gaat het weer goed. We hadden allebei opstart problemen. Heel heel moe, kan je niet uitleggen zo moe. Conditie 0.0. Ik ben daarna fulltime aan het werk gegaan en heb niet naar mijn lijf geluisterd. Probeerde bij te slapen waar ik kon en anders door. Nicky heeft het rustig opgebouwd en is fulltime aan het werk en merkt dat hij niet altijd de conditie heeft. Ook nicky is inmiddels gevaccineerd.
Sterkte met het herstel.